Πάει πολύς καιρός που δεν ειμαι εγω.Γράφω μια στιγμή της ιστορίας μου που η κενότητα στην αίσθησης της ζωής αποκτά την πυκνότητα ενός πράγματος θετικού.Αδράνεια!
Που πάει να πει μια εποχή στην κόλαση.
Γράφω.. σαν αυτους που δουλευουν μη έχοντας τι άλλο να κάνουν -ετσι κι εγω- γράφω ετουτη τη στιγμή της ιστορίας μου μη έχοντας τίποτα να πω.
Γράφω προσπαθώντας να καταλάβω αυτόν τον αλλοτε σοφό λαό μου που έχει αρχίσει να με απελπίζει με τις φαεινές ιδέες του και τα κλούβια του αυγά.
Χάνομαι μέσα στο ρεμβασμό οπου,σαν φυσική συνέπεια,παραδέρνουν όλοι οσοι δε σκέφτονται.
Εγω που ονειρευόμουν λυρικά,
σατυρικά
διθυραμβικά
τώρα παίζω μονάχα το δράμα και την πρόζα.
Κι εχω πολλά αισθήματα ειλικρινή οπως φόβο και συγκίνηση επειδή ακριβώς δεν αισθάνομαι τίποτα.
Τραβώ τις αισθήσεις μου στα άκρα σαν να`ναι λαστιχιένιες και φαίνονται ολοι οι πόροι της χαλαρής και ψεύτικης συνέχειάς μου.
Παει πολύς καιρός που δεν είμαι εγώ.Κάποτε ήμουν Πόλις, η Μεγάλη της δράσης κάτι σαν αγία που δρά με το συναίσθημα ακέραιο κι οχι με ένα του μέρος.
Οδηγημένη απο τη γνώση σοφών οχι μόνο 7 τον αριθμό,πως «η ζωή δεν ειναι τίποτα στο άπειρον».
Στολιζόμουν με Κουρους,
Επίκουρους
και Παρθενώνες
Κλειώ
Ευτέρπη
Ουρανία
Κλωθώ
παράθυρα στον ουρανό.
κι Αριστοφάνους όρνιθες,
οχι αστεία.
Κι ημουν ή ιδια
Πόλις
πολίτευμα
πολιτισμός
Ανατολής και Δύσης ο καημός.
Τώρα απο μένα προσδοκουν τον υπνο.
Τον ύπνο του κοινού ανθρώπου που ούτε δρα ούτε αδρανεί.
Μια θολή,ασαφής αντανάκλασή του παρελθόντος.
Γράφω καθυστερώντας πάνω στις ιδέες μου,σαν μπροστά σε βιτρίνες οπου δεν κοιτώ τίποτα -αφου τιποτα πια δεν λάμπει -και δεν απομένουν στη μνήμη μου παρά λεηλατημένες-σοφίες και μισό-μεγαλεία.
Υφάσματα που δεν θυμάμαι πια αν ήταν λευκό το χρώμα
και αρμονικές αν στέκαν οι πτυχές πάνω στο σώμα Καρυάτιδας.
Γράφω νανουρίζοντάς με όπως κάνει μια μάνα τρελή με το νεκρό παιδί της.
Γράφω κοιμωμένη ωραία ουτε καν του Χαλεπά .
Η μήπως βρίσκομαι σε Νιρβάνα?
Οποιος κι αν ειναι ο ορισμός αυτών των εννοιών, ύπνος είναι..οτι κι αν πεις.Αργή ανάλυση κι ασάφεια ονείρων.
Κοιμάμαι χωρίς μελωδία της θέλησης, σε ένα αργό ανάγραμμα μονοτονίας ή δείκτη χρηματηστηρίου
Ρωτώ που βρίσκομαι κι όλοι με κοροϊδεύουν δίνοντάς μου αντιφατικές πληροφορίες.
-Δύση
-οχι.Ανατολή
– Τι λες ωρέ!Εδω ειναι Βαλκάνια κι όχι παίξε γέλασε
Ρώτησα τί να κάνω κι όλοι με εξαπάτησαν λεγοντάς μου ο καθένας διαφορετική ιδέα.
Μη γνωρίζοντας προς τα που να προχωρήσω σταμάτησα στο δρόμο.
Ολοι παραξενευτηκαν γιατί δε συνέχιζα ενα δρόμο που ωστόσο κανεις δεν ήξερε προς τα που οδηγούσε ή γιατί δεν γύριζα πίσω.
Ομως εγω ξυπνώντας απ το λήθαργο δεν ήξερα καν απο που ερχόμουν!!!
Βρέθηκα πανω σε μια σκηνή χωρίς να γνωρίζω το ρόλο που οι άλλοι-επίσης χωρίς να τον γνωρίζουν- απέιγγειλαν με στόμφο.
Κάποιος μου φόρεσε στολή βασίλισσας μα ξέχασε το σκήπτρο.(σκήπτρο < Σκήπτρο = από την ρίζα σκεπ- που σημαίνει προστατεύω, υπερασπίζομαι, στηρίζω.
σκέπτ-ω , σκέπτρον, σκήπτρον = υπό την σκέπη του, υπό την προστασία του)Mα ξέχασαν να με σκέπτονται
Ειδα στον υπνο μου πως κρατούσα στα χέρια μου το μηνυμα που έπρεπε στην οικουμένη να μεταβιβάσω ,μα όταν το κοίταξα ειδα πως το χαρτί ήταν λευκό..και γέλασαν μαζί μου.
Τελικά κάθησα πάνω στο σταυροδρόμι,οπως θα καθόμουν δίπλα στο τζάκι που είναι σβηστό.
Κι αρχισα να φτιάχνω καραβάκια απο χαρτί με ψέματα που μου`χαν δώσει.
Καράβια της ασάφειας.
Κανείς δεν πίστευε πια σε μένα,ούτε καν σαν ψεύτη και δυστυχώς οι αποδείξεις μου έχουν πνιγεί στη μνήμη Αχερουσία.
Μονάχα καποιοι ποιητές μου χαρίζουν
λέξεις χαμένες, μεταφορές ασύνδετες
με την κυριολεξία τους
οπως η ακαθόριστη αγωνία
που αλυσοδένει τις σκιές
στου Πλάτωνα το σπήλαιο
Λέξεις κτερίσματα
στα μνήματα του ενδοξού μου χθες.
Ερείπια στιγμών ευτυχισμένων
που βιώθηκαν στου κόσμου τις αλέες
Σβησμένη πια η λάμπα
και το χρυσάφι
που έλαμπε μες σε πρωτόγονων σκοτάδια
και η σοφία- όχι στον αέρα
μα στο χώμα το γυμνό
γλυστρησε κι εξέπεσε
σε λαικισμό.
κι ότι απέμεινε απο μένα
ειναι η υποψία
μήπως αντι για το κρεβάτι του Προκρούστη
μπορούσα να κοιμηθώ πιο τρυφερά
στην αγκαλιά της Περσεφόνης.
Ακόμη δεν κατάλαβα αν γέλασαν μαζί μου επειδή ολα μου τα χαρτιά είναι πιά λευκά κι όχι γαλανόλευκα
η αν όλα τα σκληρά μηνύματα μαντεύονται οχι απο μια Πυθία
μα απο μια
αιθεροβάμουσα Λυδία
Monica Christodoulou said:
Θες λύση; Άσε τα συμπτώματα και ψάξε την αιτία. Άλλο εφορία και άλλο ευφορία, όχι άλλη αδιαφορία.
Για την Ελλάδα ρε γαμωτοοοοοοοοοοοοοοο!
Λυδία said:
Ας ξεκινήσουμε με την ομολογία μωβμαργαριτούλα.
Ομολογώ
με τρόπον ωραίον
ως Ελληνας και πειναλέων
πως σε αυτή τη χώρα των αφθόνων πετρελαίων
της δάδας και των πολυελαίων
πότε γελών΄και ποτε κλαίων
ο Ελληνας ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ
για της πατρίδος την μεζέρια
αρκει το κινητό του να ειναι το x-πέρια
Δεν παίζει ρόλο που δεν έχει πιά βρακί
καθήμενος σε καναπέ σαινΛουί
αρκεί παράσιτα μην κάνει η τιβί
να μην κολλάει το άτιμο φιμπί
Τούτο δε βλέπουσι οι πολιτικοί
μας κατακλύζουν με φυσικά αέρια (βλέπε πορδή)
Κι όταν πιά με το καλο
θα πάρομεν της λαμογιάς τον κότινον
σε περιβάλλον με πολιτικούς τελείως θεοσκότεινον
θα εξέλθουν εκ της φωλέας της σπέκουλας τα κήτη
κι εκεί που μας εχρώσταγαν θα μας πάρουν και το σπίτι
Ούτως σκεπτώμενος λοιπόν
πρεφάροντας εν καφενείω
κουνάμενος την γκλαβα μου
με πιτουρον ξερόν
συμπέρανα καθολικώς
εκοπρίσθει η φοράς παρα τω αλωνίω
,Αντ εμού
(υπογραφή)
Πειναλέων
Monica Christodoulou said:
Ομολογώ αποτάσσω το Σατανά από μέσα μου και σαλπάρω με το πειρατικό … πάντως Λυδία μου αυτό που έκανε ξεχωριστή αυτή τη χώρα για ‘μένα ήταν ότι συνδύαζε Δύση και Ανατολή …όταν ένα φεγγάρι έκανα ιταλικά ρώτησα τη δασκάλα μου την Ιταλίδα πως σας ακούγονται τα ελληνικά κι εκείνη μου απάντησε κάτι σαν αραβικά με δυτική γλώσσα μαζί! Εδώ και κάποια χρόνια η Ελλάδα θέλει να αποκυρήξει τη μία της πλευρά!
Steam Rock Fever said:
Προσκολλημενοι στο λαμπρο πολιτιστικα παρελθον με αγωνιωδη μανια καταναλωσης και κατακτησης οποιουδηποτε δυτικου τεχνολογικου επιτευγματος…χανοντας το οριο ισορροπιας αναμεσα στα θελω,στα εφικτα και στα ουσιαστικα και μη…ξεχνωντας το παρελθον εκτος μονο απο την αναγκη για περιαυτολογια..ακροβατουμε σε μια εποχη κρισης,Κρισης αξιων,ανθρωπιας,ταυτοτητας και προορισμου…Ομολογεις με τροπο ωραιοτατο Λυδια μου…Δυση,Ανατολη?Τιποτα απο τα δυο…η ταυτοτητα μας γνωστη…αν και σημερα ισως λιγο χαμενη…Τα καραβια με τα χαρτακια της ασαφειας εχουν το λογο και τη σαφη.ξεκαθαρη αντανακλαση του παρελθοντος…Κι οσο η αδρανεια και η αποχαυνωση κυριαρχει,τοσο θα μενουμε να κοιταμε τη φλογα μονο που αναβει στην αρχαια Ολυμπια και να αισθανομαστε περηφανοι μονο με αυτο…Λενε μονο…ειναι μεσα στο DNA μας..καπου,καπως παλι θα τη βρουμε την ακρη..
Βεατρίκη said:
Καλησπέρα ωραία αιθεροβάμουσα Λυδία μου!Με την υπέροχη γραφή σου.Ξύπνησες χαρά μου!Κι η Ελλάδα μας ίσως ξυπνήσει ,λεω τώρα. Ωρα επιτέλους να ξυπνήσουμε οι Ελληνες..Δεν θα μπορέσουμε μετά.
thaliak1 said:
Δηλώνω παρούσα…….
Καλησπέρα…