Mια εποχή που νήστευε η επαφή
τις νύχτες πλάγιαζα
έχονtας τα χέρια πάντα ξεσκέπαστα
μήπως και κάποιος λυπημένος περάσει
και δε βρεί απο που να κρατηθεί.
Πέρασες κι εσυ μ`ενα πριόνι
πιστεύοντας πως εισαι ο μάστοράς μου.
Και είναι αλήθεια
για μια εποχή κατάφερες τα χέρια να μου πριονίσεις
Σήμερα εκκεντρική και ελεύθερος δρομογράφος
σε ξαναβρήκα
γύρισα και σε πρόσεξα καλύτερα
βλέπω κάτω από την επιφάνεια σου
Μια ισχυρή εντύπωση μυών
τυλιγμένο σε pearlized δέρμα
Ελάχιστα ενδιαφέρον σχέδιο εξωτερικό
το μέσα γεμάτο πριονίδια
και υφος επιστήμονα
πριονιστή.
χειμώνας έρχεται
κάπου θα φανείς χρήσιμος κι εσυ

εσυ

-δεν είμαι καλά
-Κι εγω κουρασμένη ειμαι.
Κουράστηκα να ανιχνεύω στόματα κλειστά.
Αραγε δυο «μη καλά» μας κάνουν ένα ¨είμαι καλά»?
-Ποιός ξέρει?
-Δύσκολα ρε γαμώτο τα μαθηματικά
βαρετή υπόθεση
τόσες νηστικές επαφές
περιορισμένες σε σπείρες
διαδεδομένες
κοινές
με μικρα σχισίματα
μια σειρά απο διακοσμητικές τρύπες
χρήσιμες ισα ισα για την αναπνοή
αιχμαλωτίζουν το χρόνο
για μια στιγμή
-Α πως απο δώ?
– μη σηκώνεσαι..απλά περαστική
με σκέψη κενή
-Α chi?-Μarco Carta?
-¨οχι..Marco Polo
σ` αλλο ταξίδι
έφυγα

,*οι ομορφότερες ιστορίες άθελά μας υφίστανται.Και είναι αυτές που μόνο ένας καλός πριονιστής θα ανακαλύψει