Τα δέντρα

 

Με κορμό ευθύ,κλαδιά κάποτε λοξά

σκιές,θολές

κρυμένοι ιριδισμοί φωτός

άνθη δειλά,χρώματα ζωντανα κ άλλοτε χλωμά

 

Με ρίζες γυμνές

μα πάντα βαθιές.

Διαδηλώνουν την ζωή σιωπηλά 

τα δέντρα.

 

Λυγίζουν τη μέση

-μα Ποτέ σκύβοντας-

χαιρετίζουν τον άνεμο,

χαιρετίζουν τον θάνατο

 

Πόσο σιγά τα βήματά τους!

Λες πως κάποια στιγμή

πέδησαν το χρόνο να κυλά

αργά

ανάμεσα στα φύλλα

Δεν βιάζοντε να φτάσουν

 

Τα δέντρα Ξέρουν

 

Όλοι οι τόποι οδηγουν στον ίδιο χρόνο

-ποιότητα χρόνου θέλω να πω.-

Όλοι οι χρόνοι οδηγούν στον ίδιο τόπο

ποιότητα τόπου..όμως

 

                                 Λυδία

 

 

Θα με ρωτήσετε τώρα> μετά το κύμα,τό τόσο φως που σου `γλυψε το σώμα, τί έγινε κ κρύφτηκες στις σκιές των δέντρων?

Διαδηλώνω για την ποιότητα του χρόνου κ τόπου που έχασα ,χωρίς να προλάβουν να  με γνωρίσουν…τα δέντρα.