<PhotobucketDIV>

 

 

 

22/10/2007

Μυστικές αλχημίες

O πόνος περνά μέσα απο τα μαύρα χώματα της μοναξίας.
Όσο πόνο μοναξιάς δεν καταφέρνουμε να ελαφρύνουμε, ακουμπόντας τον πάνω στα σαλόνια μας,στη δουλειά μας ,στις άγονες κοινωνικές μας συνευρέσεις,σε θεραπείες shopping κ άλλες αλχημίες, τον ξωρκίζουμε μέσα σε μικρές οθόνες που ρουφάνε την εκτόνωση κ την συμετοχή μας.
Γύρω όμως η φωτιά της μοναξιάς  συνεχίζει να θερίζει τη ζωή .Κ η μοναξιά ζητά χαρά.. επίμονα κ επιτακτικά.
 
Τι κ αν τραβώ συμβιβασμούς?Τι κ αν χρεώνομαι τον κόπο της συμετοχής κ της ευθύνης μονάχη?
Καταφέρνω τουλάχιστον να την κάνω δημιουργική.
Στον πόλεμο οι μοναχοί στέκοντε ακίνητοι με προσευχές.Μα κ αυτό μια πράξη είναι. Κ ίσως η τελειότερη.
Να μένεις ακίνητος αμέτοχος μέσα στον κίνδυνο.
Κ να περνούν όλα σαν μια πράξη θεατρική μέσα στην καταστροφή.
 
        Χτυπημένη πάνω στα όρια του εαυτού μου,ξελαστιχωμένη αποκαμωμένη,κρεμασμένη στα συρματοπλεγματά μου,
περιμένω την ευλογημένη ειρήνη.
Κ ετούτη η καταστροφή μέσα στο ατέλειωτο παιχνίδι της ζωής μου είναι.
Μένω εδώ..συμπαίκτης γενναίος -που έμαθε απο τις τόσες δοκιμασίες -να χαίρεται κ τους πιο ζοφερούς της κανονισμούς.
Μέσα στην δημιουργική ακινησία της σιωπηλής προσευχής καταλαβαίνω πως όλοι οι τρομαχτικοί συνδιασμοί της ζωής δεν είναι τίποτα άλλο παρά το μάθημά σε ενα Αρχέγονο παιχνίδι αγγέλλων κ δαιμόνων.
Το μάθημα της ΖΩΗΣ.
Παραδέχομαι πως δεν ξέρω τι με περιμένει απο εδώ κ πέρα έτσι μονάχη που απέμεινα.
Εγκαταλείπομαι στην αγνότητα αυτής της άγνοιας όπως ο μοναχός στην προσευχή του.
Όπως το φυλλαράκι σε σοφό ποταμό,που γνωρίζει καλά την κοίτη που βγάζει στην μεγάλη θάλασσα…
                                                                                                              Λυδια