Περπατώ στο χίονι κ ο δρόμος μου βουλίαζει
απο αδιαφορία.
Ατέρμονη προσπάθεια μιάς προσέγγισης
του αδύναμου μεγαλεία.
Της μάνας μονάχα το βλέμμα αγιάζει..
Όλα οσα απέχτησα κατόπιν
στροβιλίζονται
στης ουτοπίας μου τ`αγιάζι .
Περπατώ κ ο δρόμος βουλιάζει
Τα πουλιά ,σημάδια της καρδιάς
φεύγουν κ πέρνουν τα γέλια
ο ήλιος του βλέμματός της, αχτίδες ζεστασιάς,
χλωμά αστέρια του δρόμου μου
χά8ηκε.. κ κράτησα την σκιά της.
Τον ήχο της έχασα..
μαζί με την μαγεία της νυχτιάς.
Η απελπισία μου περπατά
χιλλιάδες απουσίες το μελλον μου,
στο τίποτα χτίζουν .
Γιατί χάνομαι,γιατί εχω γίνει σκιά
,περιμένοντας
πάνω στη σκιά μαρμάρινου σταυρού
οι μέρες μου ξέμειναν να ελπίζουν..
της αγάπης της μια αγκαλιά.
Ανοίγει ο δρόμος μακρινός
κ το σκοτάδι γίνεται ματιά μου ,
ανιχνεύοντας.
Χιονίζει,,κ ενα παιδί ραγίζει..
Τις νυφάδες του χιονιού είπια κ έλιωσα
κ δεν θυμάμαι πια πότε ,ποιούς δρόμους περπάτησα.
Με κυνηγούν νύχτες κ αυγές, της μνήμης όλες οι σκιές.
Κλείστηκα απόμερα, μακρυά απ την πομπή του κόσμου.
Κανείς μη βλέπει τις αφές
τις βρώμικες, θανατερές.
Να μείνουν όλες μου οι σιωπές ,μια στιγμή εντός μου.
Χιονίζει..κ ενα παιδί ραγίζει..
Μάχες, ήττες κ νίκες απατηλές
του μέλλοντός του οι διαδρομές
με την ψυχή πάντα θλιμένη, δίχως ορμή
κ μια φωνή αφηρημένη.
Στα ουράνια υπαρκτά η όχι μέρη
αχ ποσες φορές κ αν Θέλει να τελειώνει
απ το μαρτύριο που του μένει!
Στην τελευταία ανάσα μονάχα να σκοτώνει ,
ο,τι παρελθόν κ μέλλον υφαίνει,
Να κλείσουν τα όστρακα της μνήμης,
της πιχτής
της αθώας ψυχής κ σάρκας του να αργοπε8αίνει
μαζί κ ο βιαστής!!
Λυδια