Την πρώτη νύχτα με πήρες στα χέρια και μου πες
-«κοιμήσου
είναι ο υπνος ανάπαυση
της λήθης προετοιμασία»
Αλλά όπως όλα τ`άλλα
ετσι και τη λήθη μου`δωσες ληψή.
Αργά
λίγο προτού χαράξει
τότε που πιά,ξύπνια σχεδόν
μου μένει προνομιουχος χρόνος
ίσα ίσα να σκηνοθετήσω
μιαν ολιγόλεπτη πλαστή συνέχεια
λήγει ή υπόσχεση
‘όταν
Ερχεσαι
λατρευτός απών
μέσα στο πλήρες σκότος
τότε που πιά
έχω απομείνει
με απόντες τους απόντες
με πάγιο τον τρόμο
της απώλειας
με δίκαιη οργή
που δεν προλάβα καν
να σ`αποχαιρετήσω
και πάλι με τη μνήμη
έξω απ τον ύπνο
στο πρώτο σου νανούρισμα
που δεν θυμάμαι.
Θανάσης Παπασημακόπουλος said:
Καλησπέρα Λυδία….C’est la vie!!!!!
Steam Rock Fever said:
Παραπονου νηπιου συνεχεια….σιωπης συνεχεια…Της σιωπης που σε πλημμυριζει οταν νιωθεις οτι «πρεπει» μονο να κοιταξεις χωρις να αγγιξεις…